Dess middem Schdääem könneädd fai aa gons aschichdich fäelaafn,
ollso doss mäe dess goäe nedd moll su oäech mäegdd;
dassd hold su wi bain Aischloofn müüd wäesdd, gäänsd, di nooleegsd,
dai Kissn nua weng dsärechddsubfsd undeä nu denngsd,
dess woäe a Schaißdooch hoid, suwoss brauchi nedd su boll widdeä –
unn bissdschu foäeddgschwemmd, oona dassd woss gschbüäed hossd.

Edsäddla könneädds fraili bassiäen, dassd inndeä Früü
wi immeä daab wochch wäesdd un näebloos gschbonnd bissd, obbdai
noiäe Dooch nedd schu widdeä aanäe fu di oogschissna wäedd. –
Obbeä, ich waas hoid früü, wufoi reed.

Nocheädd geed af aamoll oona Ooglobbfn di Schloofdsimmäedüäe
schbäeonglwaid auf, unn aus dain häll äeloichdn Fluäe
seechld nu a fill hällära Gschdolld rai, unn dswoäe
innann boodnlonnga Gwonnd, dess su fulläe Folldn iss
wi dess aafgschdeggda, gloddseädda Gsichd drüweä.

„Härrgodd naa“, fänngsd glai widdeä äs Schenndn oo,
„weä hoddn do draussn di gonnsa Nochd dess Lichd brenna
lossn, wu deä Schdroom jeeds Joäe doiäräe weädd?
Weä sollsn däedsooln, wänni moll nimmeä ko?“

„Dsaid weädds, dassd enndli moll fobaischausdd!“, sächddess
glidsricha Folldngsichd a weng oäech groob, un dswoäe dseä miäe;
unn sichchd ka bissla afn Schdroomfäebrauch.
Dseäglaich denngi meä fraili: ‚Diich hobbi aa schu moll
gsääng – obbeä in Schwoäeds-Waiß!‘

„Sii sänn aa nimmeä di Jünngsdé, maani“, soochi.
„Ich hobb jo aa länngäe gläbbd olls Du, Du Kaschbäe!“,
fäedsi diäe, ollso oggduell miäe, üwäe di Goschn, di olld Baißdsanga.
„Jo, neä moll longsomm“, weeäsdi; „iich hobb nonni
goäe nimmeä gläbbd … wi willi soong? … ich leeb jo dsäegoäe nuch!“

„Fu weecheä“, sächdsi; „obbeä dess begraifm miäe su schnäll nedd.“
Donn dsiichdsi – unndess weäddsi as deä Woondsimmeäschronkschubblodn hoom –
a fäeboongs Foddo aus aanäe Folldn fu iäem schlaafeäddn Gwonnd,
wu sii olls mai ainga Uäegrußmuddäe draaf oogebilld iss.

„Aha“, kummdeä aaf aamoll di Ainsichd; „donn sämmeä jo bäe Duu! –
Obbeä fu Dainäe Äebschoffd woäe schu bai main Foddäe niggs meä übrich.“
Do grinsdsi üwäess gonnsa Gsichd – un grichchd nua boäe Folldn dädsu.

„Gedsu, mochch, dassd aus Dai Beddn schdaigsd; unn fäegiss Dai Oondochd nedd!“,
gibbdsi oo wi sällmoll, ollso nuch dsu iira Lebbdsaidn, un olls wäesddess su gweend.
„Ich hobbdeä a worma Milch midd Haud unann Hoofäeschlaim noogschdelld.
Dess soll gsunnd sai, wi mäe bai oich hoidsädooch waaß; oddeä wassdess nedd?“

‚Gsunnd?‘, denngsdeä; deeradsaid mäegi schiäe goäe niggs, nedd mai Groids
wi sunnsd inndeä Früü, kann schdorgn Bloosndrugg oddeä goäe ann Gäähunngäe –
obbwolls füän Hoofäeschlaim nuch nii ann Gäähunngäe geem hodd.
„Du bissd hold schu fäegläed“, maand di Omma gons seelich.

Demm Dsuuschdonnd draui donn obbeä do nedd su rächd; waal sua
Fäegläedsai näebloos widdeä a Äehööung bai deä Grongnkassa nooch sich dsiichd.
„Bai unns häroom“, fäedsälld mai Omma, „gibbds ka Grongnkassa meä;
unn nedd amoll a Schboäekassa oddeä a Gälld!“
„No, dess hobbi meä schu immeä gedochdd, doss moll üwäe Nochchd
deä boäegälldloose Dsoolungsfäekeäe aigfüäed weädd!“

„Du Rodslöffl hossd oondauäend bluus Dai Hoifla Gälld im Aach ghobbd.
Dess wäennsi deä do häroom gonns gschwinnd ausdraim! –
Fraili, midd aanäe Schdraidärai fonnga miäe glai goäe nedd oo.“
„Fu miäe aus gäenn“, sächsd umdess himmlischn Friidns willn; „obbeä könneäddi
füäe di Milli unndenn Hoofäeschlaim nedd wenngsdns a Manná un
ann schwoäedsn Kafee griing? Oddeä iss dess Manná aa dseän Schbaia?“

„Du Rüffl! Dai Uäegrußfoddäe un Dai Grußfoddäe homm denn
Hoofäeschlaim, dennsi fu miäe noogschdälld grichdd homm,
immeä gfrässn; do hoddsi kanneä gweeädd!“

„No joo“, winngi obb, „ich hobb hold gmaand, dess Manná könneädd amennd
aa su woss wia Göddäeschbaiss sai; unndess waggleädda Gschlamb moochi nedd.“
„Mai Schöäschla, Dai Grußfoddäe, hodd – do woärä fraili schu a wengla älldäe,
obbeä nonni fäehaiädd – nooch sai boäe Saidla Biäe immeä oäech gäenn gwoggld.“
„Na, naa, middn Biäe woggldmeä nedd, do schwongdmeä höggsdns.“
„Wäessd sääng, bai unns häroom iss dess olläs nimmeä su wichdi;
waal, do bissd jo donn schu dood, glaab meäss; unn meära geed nedd.“

Drodsdeem, wii dess middenn Manná iss, möcheädd mäe scho no wissn,
bäfoä mäesi afs Schdääem ailässd. „Wi weäddn edds sua Dsoich äedsoichd?“ –
Un woss solli soong, mai Uäeomma waas sofoädd Bäschaid:
„Dess Manná mochn miäe su wi ann richdinn Kaisäeschmaänn!“
„Midd Rosiiná, Dsimmddsuggäe un aan Kommbodd?
Dodäfüäe lossi fai ann jeedn Schlaim schdee, dess waasi gwiiß!“
„Dsäegoäe orginool midd Öbflmuus, wi mai Kunnäe, Dai Uäegrußfoddäe,
immeä maand, saidmeä af unnära Hochdsaidsraisn inn Wiin drunndn gween sänn.“

„Obbeä wu blaib iich nocheädd? Inn Baradiis, inn Himml oddeä näebluus inn Ösdäeraich?“
„Äss gibbd ka Geechäesäddsé meä!“, brobiäedmi mai Uäegrußmuddäe dseä beruinng.
„Naa, dess soochi deä glai, ich möcheädd liibäe nain frängischn Himml,
allaans schu weechäe di gebaggna Karbfm!“
„Wi mai Kunnäe; deä kummd aa nimmeä däfoo loos. – Do bassn dswaa dsamm!“
„Hoffndli söffddeä aa a gschaids Källäebiäe …“
„Dess frächsdna sällbeä, wännsd middna onn himmlischn Schdommdisch höggsd.“

„Jo, hossdess, ich driff olla fu di Olldn?“
„Olla, diisd moggsd. – Obbeä su olld simmeä goäe nimmeä!“
„No, wenni Diich su ooschau …?“
„Och Goddla, naa; dess doischdd. Du hossd blusnu kann fäegläedn Bligg däfüäe!“
„Unn woss iss middenna, di miich nedd gmöchchd homm?“
„Denna gfällds a Edaschn diifeä gännauso guud.“ –

‚Deä Dooch hoid‘, denngi meä, ‚fänngd goäe nedd su bleed oo;
dess däeffeädd ruich a weng su blaim.
Undess Lichdla inn Fluäe kommeä jo ausmochn, doochsüweä.‘

© Stefan Fröhling, Dez. 2020